Zur Geschichte der Literatur über das Dekret Gratians. II. 
135 
est ordinatus ut in extravag. Sa ne super eo; quod argumentum 
ita et in episcopo dieendum.’ Gemeint ist Alex. III. Extrav. in c. 2. 
de ternpor. ord. I. 6. der Comp. I. 
2. C. XV. q. 2. princ. 'Pro impensis etc. Prohibentur clerici 
accipere munera [pro] patrociniis. Sed consuetudine, quem vicem 
legum mutantur, excusari possunt, maxime cum eadem consuetudo in 
curia Romae frequentatur nee improbatur. Unde sic distinguitur, quo- 
niam clerici alii sunt, quibus proprium licet habere, et illis licet acci 
pere, alii sunt, quibus non licet habere proprium, ut regulärem vitam 
professis, bis non licet accipere. Alexander autem tertius in con- 
cilio Romae habito prohibuit, ne clerici, qui de bonis ecclesiae 
sustentantur, in saeculari indicio advocent.’ Nämlich in c. Clerici 
unic. de postulando I. 28. Comp. 1.1) 
3. C. XVI. q. 7. (fol. 91 b ). Nunc restat videre, utrum pariter 
inter heredes quasi corporale praedium praedii possit juspatronatus 
distribui. Et videtur mihi, quia, si plures essent ecclesiae, possent 
eorum iusta lance di vidi. Si autem una sola fuerit, omnes succedunt 
in totum, sicut' praesumitur ex illo c. filiis [c. 31.]. Si vero 
plures heredes de communi ecclesia eontendant, episcopus officium 
interdicat, quousque presbyterum concordes statuant et non vivat [1. 
unde vivat] ut c. si plures [c. 36.] et B. 1. III. perlatum est 
[aus Burchard in cap. 1. Compilat. I. c. 1. X. de jurep. III. 38. auf 
genommen]. Ex quo puto, illud decretum, quod alibi [nämlich in dem 
auch bei Burchard stehenden c. 2. X. cit.] legitur, seil, ut reli- 
quiae auferantur, nisi forte hic intelligas, quando reliquiae altaris ta 
bula concluduntur, sed cum ebiyneis vel argenteis vel quibuslibet 
vasculis in ecclesia reponuntur. Vel secundum Alexandrum [näm 
lich c. 17. Conc. Lateran. III. cap. quoniam] si quaestio patronatus 
intra tres menses non fuerit sopita, episcopus invitis patronis potest 
ordinäre. 
Von Canonisten werden, abgesehen von Burchard von 
Wo rms, dessen Dekret zehnmal citirt wird (so viele Citate habe ich 
notirt), citirt Johannes Faventinus zu c. 16. C. XI. q. 3., c. 20. 
21. C. XII. q. !., zu c. 11. C. XII. q. 2., C. XVI. q. 7. und in fol 
gender Stelle, die einen Platz finden mag. 
1 ) Die römische Gewohnheit erwähnt auch Hnguccio, eine contraria consuetudo 5 
schon R u f i n u s.